Rekolekcje Ruchu Rodzin Nazaretańskich to dana Tobie możliwość:

Uczestniczenia w Eucharystii – to centrum dnia i źródło Miłości Miłosiernej. Eucharystia to żywa obecność Boga, czas zbawienia. Próbuj włączyć w ten czas duchowe oczekiwanie i przygotowanie.
„Eucharystia jest «doczesnym przedsmakiem wieczności», jest Boską obecnością i komunią z nią; jako pamiątka Paschy Chrystusa z samej swej natury wnosi w ludzkie dzieje łaskę. Otwiera na Bożą przyszłość; będąc komunią z Chrystusem, z Jego ciałem i krwią, jest uczestnictwem w życiu wiecznym Boga.”
(Jan Paweł II, Ecclesia In Europa, n. 75)

Słuchania konferencji – to komentarz do Twojego życia, pomoc w porządkowaniu myśli, nazwaniu tego co odkrywasz w sobie, pobudza do skruchy, skłania do sakramentu pokuty. Uwagi dla rodziców – w czasie konferencji głoszonych dla dorosłych, dzieci są zaproszone do uczestniczenia w swoich spotkaniach; ich treść i forma (czyli zabawa ale i formacja) dostosowana jest do poszczególnych grup wiekowych; dzieci są pod opieką osób dorosłych (animatorów dziecięcych).
„Katecheza rodzi się z wiary i służy wierze. Dlatego właśnie winna ona towarzyszyć całemu życiu każdego chrześcijanina, stosownie do różnych etapów jego życiowej drogi, do różnych zadań i obowiązków, do wielorakich sytuacji, jakie się na tę drogę składają.”
(Jan Paweł II, Katecheza z 19.12.1984)

Uczestniczenia w Adoracji – to bardzo cenny czas, w którym możesz podziękować Jezusowi swoją miłością za Jego Miłość. Dlatego pośród obowiązków i absorbujących spotkań, warto zabiegać choć o krótką chwilę takiego zatrzymania.
„Pięknie jest zatrzymać się z Nim i jak umiłowany Uczeń oprzeć głowę na Jego piersi (por. J 13,25), poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca. Jeżeli chrześcijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach przede wszystkim «sztuką modlitwy», jak nie odczuwać odnowionej potrzeby dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości? Ileż to razy, moi drodzy Bracia i Siostry, przeżywałem to doświadczenie i otrzymałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie!”
(Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharistia, n. 25)

Uczestniczenia w medytacji – rozmyślanie jest czasem, w którym możesz osobiście spotkać się z Bogiem obecnym w Jego Słowie. Z Twojej strony to tylko odpowiedź na zaproszenie Boga, by w świecie ludzkiego zagubienia próbować usłyszeć Jego natchnienia, odkrywać Jego działanie w swoim życiu i prosić, by On zawsze Ciebie prowadził.
„Przez spokojne i dążące do zrozumienia rozmyślanie – można je wręcz nazwać przeżuwaniem duchowym – słowo Boże w duszach oddanych modlitwie zapala światło, którego jasne promienie oświetlają cały dzień.
(Jan Paweł II, List Apostolski na 1500 rocznicę narodzin św. Benedykta, 11.07.1980)

Uczestniczenia w grupach dzielenia – nie jest to obowiązek, ale szansa podzielenia się z innymi doświadczeniem swego życia, doświadczeniem wiary, usłyszenia jak Bóg działa w życiu innych.
„Wiara umacnia się, gdy jest przekazywana!”
(Jan Paweł II, Redemptoris missio, n. 2)

Skorzystania z dostępności i opieki kapłanów – każdy moment jest dobry, aby podejść do kapłana i poprosić o rozmowę, o sakrament pojednania. Z pokorą i wiarą oczekuj, że to sam Chrystus posługuje się Swoim kapłanem w odczytywaniu znaków Bożej miłości.
„Został on [kapłan] wyświęcony, by działał w imieniu Chrystusa-Głowy i by wprowadzał ludzi w nowe życie, zapoczątkowane przez Chrystusa, by czynił ich uczestnikami Jego tajemnic – Słowa, przebaczenia, Chleba życia, by jednoczył ich w Jego Ciało, by pomagał ludziom tworzyć się «od wewnątrz», pomagał im żyć i działać w wymiarze zbawczych Bożych zamierzeń.”
(Jan Paweł II, List do kapłanów na Wielki Czwartek 1986)

Przyjęcia czasu – w którym Pan Bóg chce Cię poprowadzić, prosi tylko o Twoją z Nim współpracę, byś próbował uczyć się wdzięczności i bez pośpiechu poddał się Jego działaniu; przyjęcia sytuacji – rekolekcje mają wprawdzie swój plan i założenia, ale Bóg postawi Cię pewnie w różnych sytuacjach łatwych i trudnych, chcianych i niechcianych, tylko po to, byś zobaczył siebie naprawdę jakim jesteś, by skłonić Cię do skruchy i takim Cię przygarnąć; przyjęcia ludzi – jednych znasz, lubisz, innych unikasz, wszyscy są posłani do Ciebie przez Pana po to, abyś odkrywał swoje ograniczenia, abyś nie cofał się przed prawdą o sobie, abyś pozwolił sobie pomóc.
„Człowiek powinien pozwolić Bogu dotrzeć do siebie i otworzyć Mu bramę swego życia, choć może też zamknąć się na te wezwania. W tym kontekście zdumiewające są słowa, które Apokalipsa przypisuje Chrystusowi: «Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną» (Ap 3,20). Gdyby Chrystus nie wyruszył na drogi świata, pozostalibyśmy samotni, zamknięci w naszych ciasnych horyzontach. Trzeba jednak otworzyć Mu drzwi, by zasiadł przy naszym stole, w komunii życia i miłości.”
(Jan Paweł II, Audiencja generalna 5.07.2005)

To także czas, w którym staraj się powróć do wołania do Matki Bożej lub próbuj, może po raz pierwszy, do Niej się zwracać – Jej powierzać odkrytą prawdę o sobie, Ją prosić, by uczyła Cię prawdziwego zawierzenia się Bogu pośród konkretnych sytuacji, jakich doświadczasz na rekolekcjach, a przede wszystkim w Twoim codziennym życiu.
„Zwróćmy się z ufnością do Tej, która «jaśnieje pośród świętych niczym słońce wśród gwiazd». Nam, pielgrzymującym przez świat i zmierzającym do chwały niebios, Maryja jako jaśniejąca gwiazda wskazuje drogę do ojczyzny, ku której podążamy. Upewnia nas, że dotrzemy do celu, jeżeli będziemy niestrudzenie i nieustannie poszukiwać «rzeczy z wysoka» z żywą wiarą, niezłomną nadzieją i gorliwą miłością. Nie tylko wskazuje nam drogę, ale sama nam towarzyszy i jest dla nas «niebios błogą bramą».”
(Jan Paweł II, Castel Gandolfo 15.08.1999)