Ruch Rodzin Nazaretańskich

Rozpoczęły się wakacyjne rekolekcje Ruchu Rodzin Nazaretańskich pod hasłem: „Jestem przy tobie”, które nawiązuje do słów Matki Bożej skierowanych do św. Juana Diego. W roku, w którym przypada jubileusz stulecia objawień maryjnych w Fatimie nasze rekolekcje są poświęcone budowaniu więzi z Matką Bożą poprzez zawierzenie Jej całego życia – na wzór św. Jana Pawła II.

W dniu 5 lipca uczestnicy rekolekcji wakacyjnych Ruchu Rodzin Nazaretańskich na Podhalu spotkali się w Ludźmierzu u Matki Bożej Wysłuchanych Modlitw. Centralnym punktem spotkania była Eucharystia pod przewodnictwem Bp. Andrzeja Siemieniewskiego, Delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. RRN, w której wzięło udział ponad tysiąc osób z pięciu diecezji: płockiej, łomżyńskiej, radomskiej, warszawsko-praskiej oraz archidiecezji warszawskiej. Wśród nich byli goście z Ukrainy, Węgier i Litwy.

Bp Siemieniewski wygłosił do nas homilię na temat posłuszeństwa natchnieniom Ducha Świętego, używając pełnego wymowy obrazu żeglowania łodzią po oceanie życia. Podkreślił, że u stóp Matki Bożej, w stulecie objawień fatimskich, nieprzypadkowo powracamy do hasła życia św. Jana Pawła II: „ Totus Tuus”. Nawiązał jednocześnie do biblijnego przesłania: „ Ja sam i mój dom chcemy służyć Panu”. Wskazał, iż w tym przesłaniu jest obietnica dla nas i dla naszych dzieci, bo Pan Bóg chce błogosławić wszystkim rodzinom.

Ksiądz Biskup podkreślił, że „Totus Tuus” oznacza nie tylko zawierzenie siebie, ale jednocześnie całej rodziny, wszystkich domowników. „Totus Tuus” wypowiedziane w imieniu całej rodziny Bp Andrzej porównał do znalezienia się na łodzi w nurcie rzeki. 

Ta metafora wskazuje na kilka możliwych sposobów prowadzenia łodzi swojej rodziny poprzez ocean życia.

Pierwszy sposób można porównać do podróży kajakiem. Kajakarze zawierzają swoją przyszłość siłom własnych ramion. Kajak porusza się dopóki nie zabraknie siły temu, kto nim płynie. A jeśli sił zabraknie, jeśli ulegną wyczerpaniu – to co wtedy?

Jest też drugi sposób – zabranie swojej rodziny łodzią motorową. Wtedy sił nie zabraknie, nie trzeba wiosłować. Jest jednak jedna wada – podróż odbywa się w sztucznej atmosferze dźwięków silnika, w hałasie, co oddala nas od piękna przyrody i ją zagłusza. Poza tym silnik zawsze może się zepsuć. Zawierzenie technice prowadzi nas naprzód, ale może oddzielać od tego, co najpiękniejsze.

Biskup Andrzej krótko wspominał o jeszcze innej metodzie – można ją porównać do poruszania się tratwą. Płynięcie tratwą jest bezładne, tratwa miota się w nurcie rzeki to na lewo, to na prawo, bez wyraźnego kierunku. Przypomina człowieka niemyślącego, który wędruje ze swoją rodziną nie wiedząc gdzie, po co i dokąd.

Wypowiedziane słowa „Totus Tuus” w intencji siebie i swojej rodziny bp Andrzej porównał do płynięcia łodzią żaglową. Jest to najlepszy sposób. Podróż łodzią żaglową nie zwalnia człowieka z pracy, wysiłku i roztropności. Trzeba przygotować dobrą łódź – konstrukcję i żagle. Jeśli człowiek przygotował dobrą łódź, to teraz może otwierać się na dar – gdyż żaglówka napędzana jest siłą wiatru, która nie zależy od nas. Nie jest ona wytworem ludzkiej pomysłowości. Na wiatr czekamy przygotowani. Jest on darem. Człowiek musi na niego otworzyć. Mamy więc zrobić wszystko, co do nas należy, ale ostatecznie pozostaje otwartość na powiew wiatru, czyli powiew Ducha Świętego. Wiemy, że ten powiew poprowadzi nas w stronę Bożą. On nie od nas zależy, ale wymaga naszego wpatrywania się w żagle i oczekiwania. Na tym polega ufność, w języku Pisma Św. nazywana też nadzieją.

Przyjęliśmy z wdzięcznością powyższe słowa Księdza Biskupa, które w tak prosty i piękny sposób ukazują istotę zawierzenia Maryi i ufności w Bogu. Po Komunii św. Ksiądz Biskup udzielił błogosławieństwa dzieciom. W pierwszej kolejności przybiegły maluchy, potem ojcowie i matki ze swoimi kilkumiesięcznymi pociechami. Dołączyła do nich także liczna grupa dziewcząt i chłopców – gimnazjalistów, licealistów i studentów.

Błogosławieństwo dzieci i młodzieży