Ruch Rodzin Nazaretańskich

Podczas rekolekcji kapłańskich w Częstochowie w dniach 6-9.11.2011 r. księża moderatorzy diecezjalni w obecności ks. Bp. Andrzeja Siemieniewskiego podjęli próbę sformułowania w jaki sposób funkcjonuje obecnie, przede wszystkim od strony organizacyjnej, Ruch Rodzin Nazaretańskich. Owocem tej pracy jest dokument, który poniżej zamieszczamy. Ostateczna redakcja tego dokumentu została zaprezentowana na spotkaniu świeckich animatorów diecezjalnych w Zakroczymiu 19.11.2011 r.

Opis funkcjonowania Ruchu Rodzin Nazaretańskich – jako ruchu

stan na 8 listopada 2011
tekst opracowany na spotkaniu moderatorów diecezjalnych RRN w Częstochowie, dn. 8.11.2011 r. w obecności Ks. Bp. Andrzeja Siemieniewskiego, Delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. RRN i przedstawiony na spotkaniu animatorów diecezjalnych RRN w Zakroczymiu, dn. 19.11.2011 r.

I. GENEZA

1. Ruch Rodzin Nazaretańskich jest międzynarodowym katolickim ruchem apostolstwa rodzin założonym w celu pogłębienia życia Ewangelią oraz komunii z Jezusem Chrystusem przez Maryję w codzienności.
2. RRN powstał w 1985 r. w Warszawie z inicjatywy ks. Tadeusza Dajczera (+2009) i ks. Andrzeja Buczela (+1994), którzy z grupą osób świeckich, w oparciu o kierownictwo duchowe, utworzyli wspólnotę ewangelizacyjną dążącą do radykalizmu wiary przez ciągłe nawrócenie. Od 1987 r. Ruch jest obecny w wielu diecezjach Polski, a także zagranicą.

II. DUCHOWOŚĆ

1. Wzorem dla członków Ruchu jest życie Świętej Rodziny z Nazaretu, która uczy nas, że świętość realizuje się w codzienności przeżywanej z Bogiem i w braterskiej wspólnocie.
2. Członkowie Ruchu pragną, by centrum ich życia stanowiła Eucharystia, w której dociera do nas i udziela się nam całe Boże życie. Częsty, a nawet codzienny udział we Mszy św., adoracja Najświętszego Sakramentu oraz oczekiwanie na spotkanie z Chrystusem w Eucharystii mają prowadzić do eucharystycznego stylu życia.
3. Ruch powstawał wokół konfesjonału. Mając świadomość potrzeby nieustannego nawracania się, członkowie RRN korzystają często, przynajmniej raz w miesiącu, z sakramentu pokuty, który może przybrać formę stałego spowiednictwa. W miarę potrzeby duchowej istnieje też możliwość korzystania z kierownictwa duchowego.
4. Podejmując wolę Zbawiciela zawartą w Testamencie z Krzyża wyrażoną słowami: „Oto Matka twoja” (J 19,27), za przykładem św. Jana Apostoła, członkowie Ruchu pragną żyć w komunii z Maryją i w tej komunii upatrują drogę do pełnego zjednoczenia z Chrystusem.
5. Duchowość Ruchu czerpie inspiracje z duchowości karmelitańskiej, a zwłaszcza z „małej drogi” św. Teresy od Dzieciątka Jezus, z duchowości św. Maksymiliana Marii Kolbego, z orędzia Bożego Miłosierdzia przekazanego przez św. Faustynę Kowalską, z przesłania Matki Bożej do św. Juana Diego oraz z nauczania bł. Jana Pawła II i jego osobistego zawierzenia się Maryi.
6. Pragnienie życia duchowością Ruchu członkowie RRN mogą potwierdzić przez złożenie Aktu oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi, który zawiera w sobie istotę duchowości Ruchu.
7. Misją Ruchu jest prowadzenie jego członków drogą życia wewnętrznego do świętości oraz aktywny udział w apostolskiej misji Kościoła, podejmując wezwanie do nowej ewangelizacji. Pomoc w dążeniu do świętości skierowana jest do osób wszystkich stanów, a zwłaszcza ku rodzinie.
8. Kapłani posługujący w Ruchu tworzą wspólnotę kapłańską, która jest istotną pomocą w ich formacji duchowej.
9. Duchowość Ruchu, historycznie rzecz biorąc, została wyrażona głównie w pismach jego założycieli, przetłumaczonych na wiele języków: przede wszystkim w książce Ks. T. Dajczera Rozważania o wierze (Częstochowa 1992-2006) i 45 zeszytach z serii Ku nowej ewangelizacji oraz powstałych na ich podstawie publikacjach.

III. STRUKTURA

1. Członkowie Ruchu chcą widzieć w hierarchii Kościoła partykularnego – który jest cząstką Ciała Mistycznego Chrystusa – szczególny dla siebie kanał łaski. Stąd płynie stosunek synowskiej miłości i posłuszeństwa wobec biskupa diecezjalnego będącego widzialnym źródłem i fundamentem jedności Kościoła partykularnego (Christifideles laici, 30).
2. Struktura terytorialna Ruchu jest włączona w strukturę diecezjalno-parafialną Kościoła. Ruchem w diecezji kieruje mianowany przez biskupa diecezjalnego moderator diecezjalny wraz z zespołem zaangażowanych w Ruch kapłanów pełniących rolę przewodników duchowych. Ze względu na sakramentalny udział w kapłaństwie Chrystusa, sprawują oni obok innych kapłanów funkcję szafarzy sakramentu Eucharystii i pokuty. Czuwają nad zachowaniem czystości głoszonych nauk i służą pomocą duchową członkom Ruchu w ich życiu wewnętrznym.
3. Grupy Ruchu powstają przy parafiach. Grupami parafialnymi kieruje proboszcz lub wyznaczeni przez niego kapłani wspólnie ze świeckimi animatorami parafialnymi.
4. Świeccy animatorzy, pod kierunkiem – wyznaczonego przez moderatora – świeckiego animatora diecezjalnego, pełnią rolę doradczą wobec moderatora i pomagają mu w realizacji zadań organizacyjnych i apostolskich. Animator diecezjalny współpracuje z zespołem animatorów dekanalnych, parafialnych oraz grup międzyparafialnych (dziecięcych, gimnazjalnych, młodzieżowych, studenckich, młodych małżeństw, różnych środowisk zawodowych i innych). Świeccy animatorzy Ruchu integrują wspólnotę świadcząc swoim życiem o miłości Boga i bliźniego, pełniąc swoje zadania w duchu służby i ofiary. Zajmują się oni organizacją wspólnoty lokalnej oraz działalnością apostolską. Mają oni świadomość, że działalność przynosząca owoce nawrócenia jest uzależniona od ich rozwoju duchowego. Swoją formację mogą pogłębiać m.in. poprzez specjalistyczne studia w zakresie życia rodzinnego i życia wewnętrznego.
5. Ruch Rodzin Nazaretańskich składa się z:
   1. Właściwych członków, którzy uczestniczą w specyficznej dla Ruchu formacji i działalności apostolskiej;
   2. Osób związanych z nim w sposób nieformalny, które korzystają z jego duchowości, ale nie podejmują regularnej formacji i działań apostolskich w ramach jego struktur. Wszelkie spotkania Ruchu są ogólnie dostępne i mogą brać w nich udział wszyscy, którzy wyrażą chęć uczestniczenia w nich. Spotkania Ruchu są przeznaczone nie tylko dla rodzin, ale również dla wszystkich innych osób.
6. Działalność RRN w Polsce scala Koordynacja Krajowa złożona z 5 kapłanów wybieranych przez grono moderatorów i 6 świeckich wybieranych przez grono diecezjalnych animatorów świeckich. Koordynacja Krajowa pełni rolę służebną wobec moderatorów diecezjalnych. Koordynacja Krajowa organizuje spotkania formacyjno-organizacyjne dla moderatorów i animatorów świeckich, rekolekcje dla kapłanów oraz przygotowuje materiały formacyjne.
7. Opiekę nad RRN w Polsce pełnią powołani przez Konferencję Episkopatu Polski na pięcioletnią kadencję: Biskup Delegat KEP ds. RRN (obecnie od 12 marca 2010 r. Ks. Bp. Andrzej Siemieniewski) oraz Asystent Krajowy RRN (obecnie od 22 czerwca 2010 r. Ks. Paweł Gwiazda).

IV. FORMACJA

1. Formacja w Ruchu jest realizowana poprzez:
   1. codzienną modlitwę osobistą,
   2. uczestnictwo w życiu liturgicznym Kościoła, a zwłaszcza w Eucharystii,
   3. lekturę Słowa Bożego, dokumentów Kościoła i materiałów formacyjnych Ruchu,
   4. kierownictwo duchowe,
   5. spotkania w grupach formacyjnych,
   6. rekolekcje, dni skupienia, pielgrzymki.
2. Członkowie Ruchu Rodzin Nazaretańskich dążą do tego, by wszystkie przedsięwzięcia organizacyjne i apostolskie miały charakter formacyjny, to znaczy mający na celu nawrócenie i coraz pełniejszą realizację ideału Świętej Rodziny z Nazaretu.

V. APOSTOLSTWO

1. Działalność apostolska członków Ruchu, będąca odpowiedzią na wezwanie do nowej ewangelizacji, jest realizowana poprzez:
   1. trud osobistego nawracania się,
   2. świadectwo życia chrześcijańskiego,
   3. podejmowanie posług ewangelizacyjno-formacyjnych,
   4. zakładanie nowych wspólnot Ruchu,
   5. zaangażowanie w życie Kościoła,
   6. apostolstwo poza granicami kraju,
   7. niesienie pomocy rodzinom, zwłaszcza zagrożonym,
   8. wspieranie duchowe i materialne ludzi chorych, cierpiących i zagubionych,
   9. upowszechnianie nauczania Kościoła przede wszystkim w dziedzinie małżeństwa, rodziny i wychowania,
   10. działalność wydawniczą,
   11. kolportaż prasy i książek katolickich,
   12. inne działania w zależności od potrzeb lokalnych.